Dit is 03h55 Saterdagoggend (26ste Desember) en ek lê en kyk vir my selfoon – alarm behoort enige oomblik af te gaan en dan is dit so, ons gaan Namibië toe, pappie. So net na 04h30 en die seuns slaap rustig verder in die bakkie. Wellington se strate is stil en daar is geen siel of kraai nie. Kort voor lank breek die son sy strale oor die Swartland, en so tussen die bestuur word daar gesukkel om koffie uit die Stanley fles te gooi, maar terwyl die seuns nog slaap…
